Amber Chamber
Herman Hermsen
Więcej niż tylko coś wyrzuconego na brzeg
Edmund Spenser napisał kiedyś imię swojej ukochanej na piasku nad brzegiem morza, dwukrotnie, ale fale za każdym razem je zmyły.
Fale przeobrażają również bursztyn, który jest miękki, ciepły, może być biały, żółty, brązowy, czarny lub w odcieniu skóry. Bursztyn jest substancją organiczną, czasem mętną, innym razem przezroczystą, odsłaniającą przelotny fragment swojego wnętrza z cudowną inkluzją zapomnianego czasu. Może być urzekający, elektryzujący, ma też właściwości lecznicze.
Beate Klockmann
Spenser usłyszał od swojej ukochanej, że on i jego gesty były daremne z powodu efemeryczności jej samej i jej imienia. Odpowiedział, że jego wiersze zapewnią nieśmiertelność jej cnotom i wyryją jej imię w niebie.
Mimo że twórcy biżuterii bywają zmuszani do pracy z bardziej przyziemnymi materiałami będącymi w ich dyspozycji, ich prace w bursztynie nie wymagają ani wyjaśnienia, ani interpretacji: efekt jest natychmiastowy.
Filozof Michael Foucault* ogłosił śmierć obiektu jako źródła i podstawy wiedzy, wolności, języka i historii, dostrzegając zagrożenie, że ludzkość zacznie zanikać jak ślady stóp na piasku. Spenser dochodzi do innego wniosku: Kiedy śmierć ogarnia świat, nasza miłość trwa i odnawia życie. To dlatego twórcy biżuterii pracują z bursztynem: dla poczucia osobistego szczęścia oraz dla dobra i pomyślności żyjących.
Karl Bollmann
*Michel Foucault, Les Mots et les choses. Une archéologie des sciences humaines, 1966, Dits et Écrits, 1994.
Gisbert Stach
Artyści biorący udział w wystawie: Elisabeth Defner, Christiane Förster, Heidemarie Herb, Herman Hermsen, Beate Klockmann, Helfried Kodrè, Philip Sajet, Peter Skubic, Gisbert Stach i Petra Zimmermann.
Petra Zimmermann
.jpg){kind=small}
